Üzülemiyorum

 Neredeyse 2 yılımı verdiğim adam göt gibi ortada bıraktı beni. Ama ben nedense artık üzülemiyorum. Başkalarını merak ettiğim kadar onu merak etmiyorum artık. Ne de olsa çok bilmişti başının çaresine bakar diye düşünüyorum. Bide o bilmiş tavırlarıyla beni beğenmemesi hor görmesi ! Sanırım üzülmememin sebeplerinin arasında bunlar da var. Yok uçak havadayken gördüğümüzde aslında olduğumuz çevreden çok uzakmış. Örneğin İstanbul'dan gözüküyorsa Konya'da olması gibi. Bu gibi saçmalıklarda kendisini bilim adamı görmesi gibi durumlar üzülmememi sağlıyor sanırım. Bide bu tartışmayı yılbaşı alışverişimizden eve dönerken yapmıştı. O kadar sinirlenmiştim ki biraz uğraşmasa bırakıp gidecektim yanından. Zaten hep azıcık uğraşmaları yüzünden gidemedim ya ondan. Ya çok uğraşmalıydı ya da hiç. En son hiç uğraşmadığı için bitti zaten. İlk günler ne güzeldi. Aptal aptal iğrenç espiriler bulup birbirimize mesaj atıyoduk. Sonra odada kocaman yatak olmasına rağmen küçük iki kişilik rahatsız koltukta her yerimiz ağrıya ağrıya film izliyoduk. Bana mumlu pastalı içkili sofralar hazırlıyodu. Teeyy teyyy teeyyy ne günlerdi. Beraber pazar alışverişi yapıyoduk. O pek hoşlanmasada alışverişe çıkıyoduk. Onunla eve yemek söylemeyi seviyodum. Bana dokunmasını seviyodum. Sarılmaya doyamıyodum. Elinin değdiği en küçük şeyi bile müzeye kaldırcak kadar önemsiyodum. Onun gözlerine baktığımda beni sevdiğini anlamayı seviyodum. Ben onu çok seviyodum. Şimdi bitti. Bunları buraya yazmasam azıcık bile hatırlamıcaktım. Ama ben onu çok seviyodum.